Ο Dar Yasin γεννήθκε το 1973 στο Ινδικό Κασμίρ. Σπούδασε τεχνολογία και ηλεκτρονικούς υπολογιστές στη νότια Ινδία.
Έχει καλύψει εκτενώς τις συγκρούσεις του Κασμίρ, τον σεισμό της Νοτιοανατολικής Ασίας και τις επιπτώσεις του και την ιστορική διάνοιξη της λεωφορειογραμμής μεταξύ των τμημάτων του διηρημένου Κασμίρ.
Σε αποστολή στο Αφγανιστάν κάλυψε τον Αφγανικό πόλεμο, του Αφγανούς πρόσφυγες και την καθημερινότητα των καταρρακωμένων από τον πόλεμο Αφγανών. Επίσης κάλυψε την προσφυγική κρίση των Rohingya που διέφυγαν από μεγάλης κλίμακας βία και καταδίωση στη Βιρμανία (Μυανμάρ). Η δουλειά του έχει παρουσιαστεί σε όλες σχεδόν τις μεγάλες εφημερίδες και τα ειδησεογραφικά περιοδικά του κόσμου.
Ο Dar έχει κερδίσει δεκάδες εθνικά και διεθνή φωτογραφικά βραβεία συμπεριλαμβανομένων των POYi, Βραβείο Φωτοειδησεογραφίας της Atlanta, διαγωνισμό China Press Photo, Βραβείο National Headliner, ήταν φιναλίστ στα WARS Photography Award, Βραβείο Sigma Delta Chi Award της Society of Professional Journalism. Και δύο φορές κέρδισε το Ramnath Goenka, το πιο σημαντικό βραβείο στην Ινδία με τη δουλειά του από το Κασμίρ. Ο Dar ήταν επίσης στην ομάδα του Associated Press που κέρδισε το Βραβείο Hal Boyle του Overseas Press Club για την Έξοδο των Rohingya και το Βραβείο Robert F. Kennedy Award στην κατηγορία International Print. Το 2017 του απονεμήθηκε το Ανθρωπιστικό Βραβείο NPPA (National Press Photographers Association) που αποδίδεται σε όποιον έχει συμμετάσχει ενεργά στην διάσωση ανθρώπων ή σε γενικότερες καταστάσεις κινδύνου ανθρώπινων ζωών.
Πρόσφατα η δουλειά του εκτέθηκε στο φεστιβάλ Visa Pour L’images στο Περπινιάν της Νότιας Γαλλίας.
Ο Dar Yasin για την βράβευσή του με το Διεθνές Βραβείο Φωτοειδησεογραφίας Yannis Behrakis, 2019
Ήταν η 65η μέρα χωρίς διαδίκτυο και κινητό τηλέφωνο στο Κασμίρ. Ο Θανάσης χρειάστηκε να στέλνει επίμονα μηνύματα στον αδερφό μου, τον Ραφίκ στην Βομβάη, ο Ραφίκ να τηλεφωνεί στον γείτονά μου στο σταθερό του τηλέφωνο, ο Θανάσης να τηλεφωνεί μετά στο κινητό του Ραφίκ χρησιμοποιώντας το κινητό της γυναίκας του για να μεταφέρει την κλήση, ώστε εγώ τελικά να ακούω τον Θανάση κάπου στο βάθος να με συγχαίρει για το βραβείο. Όπως καταλαβαίνετε προφανώς πίστευα ότι ακούω φωνές μέσα στο κεφάλι μου και συνέχιζα να λέω στον Θανάση “Ευχαριστώ που με ενημερώνεις ότι είναι στους φιναλίστ”. Χρειάστηκε να το επαναλάβει αρκετές φορές μέχρι τελικά να ακούσω “Είσαι ο νικητής”. Περιττό να πω ότι συγκλονίστηκα. Ήμουν ευτυχής. Αλλά αυτή η ευτυχία είχε και μια χροιά απελπισίας.
Κέρδισα αυτό το βραβείο για την καταγραφή της κατάστασης στο Κασμίρ. Την κατάσταση όχι μόνο αυτές τις τελευταίες εβδομάδες ή τους τελευταίους μήνες, αλλά τα τελευταία χρόνια. Χρόνια κατά τα οποία έχω υπάρξει μάρτυρας αιματοχυσιών, βίας, συγκρούσεων και αναταραχών. Όχι σε κάποιο μακρυνό μέρος, αλλά στην ίδια την πατρίδα μου, στην πόλη μου, στη γειτονιά μου. Δεν μπορεί να γίνει πιο προσωπικό από αυτό. Το να κερδίσω ένα βραβείο επειδή κατέγραψα την καταστροφή και την ισοπέδωση στην πίσω αυλή του σπιτιού μου σχεδόν έμοιαζε παράλογο. Αλλά τότε, καθώς έκανα αυτή τη σκέψη, μια φωνή μέσα μου, μου θύμησε κάτι που διάβασα όταν ετοίμαζα τις φωτογραφίες για τον διαγωνισμό που έλεγε επί λέξει «Πραγματικά πιστεύω ότι το φωτορεπορτάζ και η δημοσιογραφία στα κατάλληλα χέρια μπορούν να κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος». Ο Γιάννης Μπεχράκης το έλεγε αυτό. Η πυξίδα του Γιάννη ήταν να εξασφαλίσει ότι η ιστορία θα μεταδιδόταν όπως έπρεπε. Τότε ήταν που αισθάνθηκα ότι πράγματι άξιζα αυτό το βραβείο. Αισθάνθηκα καλά. Δεν είχα την αίσθηση του εορτασμού, αλλά της αναγνώρισης και της ενθάρρυνσης από έναν συνταξιδιώτη που γνώριζε πολύ καλά το τίμημα που πληρώνουμε για κάθε φωτογραφία που τραβάμε. Το να κερδίσω αυτό το βραβείο, ένα βραβείο που καθιερώθηκε στην μνήμη του Γιάννη Μπεχράκη, του ανθρώπου και του φωτορεπόρτερ, είναι το βάλσαμο που πάντα – και στις πιο δύσκολες ώρες – θα μου θυμίζει πως ότι και να γίνει θα πρέπει να έχω κουράγιο και να επιμένω. Ακριβώς όπως έκανε εκείνος.
Θερμές ευχαριστίες στην Ελισάβετ Σαρίδου Μπεχράκη, στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και στο Athens Photo World για την καθιέρωση αυτού του βραβείου. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, εμείς οι φωτορεπόρτερ χρειαζόμαστε κάθε δυνατή ενθάρρυνση ώστε να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε.
Ευχαριστώ τον Θανάση και τον Λευτέρη και την επιτροπή. Η διαδικασία δεν πρέπει να ήταν εύκολη.
Ευχαριστώ και τον Benny Snyder και το Associated Press που ήταν δίπλα μου σε κάθε βήμα. Είμαι ευγνώμων και ευλογημένος.
Την οικογένειά μου και τους φίλους μου που ήταν δίπλα μου, πάντα. Μπορώ να κάνω ότι κάνω μόνο χάρη σε εσάς και μαζί με εσάς. Ευχαριστώ όλο τον κόσμο εκεί έξω, κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε.
